Bram Weijters (Solo - Duo - Trio & Quartet Crashed Pendulum) Jazz Bar Oost Borgerhout (12-06-2021) report: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: Bar Oost info band: Bram Weijters © Rootsville 2021

Als er geen belletje gaat rinkelen bij de naam Bram Weijtters, dan bent u lang en ver op reis geweest … Bram is van vele markten en werelden thuis en verdiende het afgelopen decennium zijn sporen bij o.a. Crazy Men, Dans Dans, Dez Mona, Raymond van het Groenewoud (vast bandlid) en Aznavoners (de Aznavour homage van wijlen Johnny Voners). Uiteraard doet hij zijn eigen ding, bijvoorbeeld met de Amerikaanse stertrompettist Chad McCullough (deze herfst in onze contreien en u bij deze warm aanbevolen).

Ook heeft hij een eigen band, samengesteld uit Carlo Nardozzi (uit Bilzen, en speelt soms ook mee met Raymond), slagwerker Lionel Beuvens en contrabassist Piet Verbist. Met deze nette heren, funky huisvaders en beoefenaars in sierlijkheid in diverse strekkingen, acrobatische capriolen en luchtkasteelbochten,  stond hij zaterdag te blinken en te schitteren in Park Spoor Noord. Onder een soort metalen constructiestaketsel van een halve hangar had men knusse tafeltjes en stoeltjes en de frisse Bar Oost neergepoot, keurig en knusjes, zodat wij optimaal zouden kunnen van deze heren hun kunsten, live, right in front of you …

En heu ja de esbattementen werden zeer lyrisch geopend met een woordenloze parlando op de pianolamill : zijnde een elegante evenwichtsoefening die de toon van de avond meteen zette : het zou volop likkebaarden worden zeker met de heerlijke stoten die Dhr Nardozzi uit het idyllische Bilzen uit zijn koperblazer betrachtte te snerpen. Ze deden Hiermee vrolijk door in “A different Light” (hoewel het nog licht was) with a touch of Chet Baker, terwijl de immer gelukzalig glimlachende Bram het zwartwitivoor beroerde met een fluksheid die zeer aanstekelijk werkte op ons crescendo steeds beter wordende humeur. Het ging verbazend goed verder vooruit met “Raindrop”, maar wij en Bar Oost hielden het droog.

De glooiende avondzon deed immers alles verdampen en het quartet mocht zich vrij bewegen op “The Same Waltz Part Two”, Carlo blies omfloerst, en had daarbij geen sourdine nodig, de gutturalen vonden zich met metronomische precisie een weg door ‘s mans sluishoorn en beukten heerlijk tegen de fluks golfbrekende pianonoten die B. Weijjtters met soulvolle souplesse aansloeg en ook de ritmesectie liet zich niet onbetuigd. Piet Verbist, kneedde zijn instrument tot een heerlijk dansend monster en Lionel Beuvens laveerde tussen subtiel pulserend en af en toe een ferme lap van alter ego Lionel Beukens …

Tot nu toe had onze vinnige virtuoos vooral uit zijn sublieme album “Pendulum” gepuurd, en dit was met “Crackle” niet anders. Thema met een prachtig pianomotiefje dat fier overeind bleef staan als een huis dankzij een nadrukkelijke big band feel en de onderhuidse “Rider in the Storm” van ene Ray Manzanarek waaide onderhuids heerlijk mee. Er zou geen Thunder from the mountain komen, de lucht bleef blauw. Het volle kwartet mocht wederom aanrukken voor “Suspended Weight”, pindrops op de cimbalen, rabarbersap in mijn glas, what a treat : het leven kon erger zijn ! Klonk heel mooi die ballade over gewicht, in mijn oren tolde ze gewichtsloos esotherisch rond met kraakheldere klaterriviertjes zo van die waarop ABBA in de jaren 70/80 patent had, edoch hier doordrenkt van bruut gecultiveerde tristesse en mélopée. Heel mooi, met de beate bas van Piet Verbist die de pijn er nog extra inhakte.

Daarna een vrolijker vertolking van en met “Sudden Fun” de euforie verklankt, en we hadden hier dan ook zo lang op gewacht; de fun en lol werd integraal collectief geconsumeerd als waren wij kirrende kikkervisjes op een bedje van papavers, heerlijk en Hiermee zat set 1 er op. Er konden CD’s gekocht worden en er was tijd voor een handtekening of een informele babbel met de bandleden. Set 2 begon verschillend met “A different prelude 2.0” maar met trio en brio, een weelderige Debussy-waas, Piet Verbist snokte passioneel aan zijn contrabas, en Bram ontketende een spervuur aan pianotonen die resoneerden in verzonken tederheid. “Ratchet Wheel” klonk dan weer als vintage Chris Stainton (met echo’s naar die heerlijke Cockerpower van “Hitchcock Railway”), de geur van wilde jasmijn en scones met clotted cream : yummie ! “At Case” bleek een goede zaak en ook met “Ja, ja” waren we het volmondig eens.

Get your yaya’s out, zou ik zeggen !!! Van Gogh was in da room en Carlo mocht weer een heerlijk eind weg doorfoeteren op zijn trompetta : please give us more of the same as we can’t get enough of this. Zo geschiedde in een vrolijke galop. Dan waren de dolle dogma’s van “Acceptance of Denial” aan de beurt, waarbij Carlo de résidu uit zijn longen blies alsof ware hij een briesende stier na een grote portie Samuraisaus; héérlijk intens en brandend. In de bissen ging het nog een versnelling hoger met “Speeding” en de valavond viel op de tonen van “You and the night and the music”, eresaluut aan het fijne publiek vanwege deze toffe peren die zichtbaar hadden (mee)genoten van hun eigen spelplezier, en aanstekelijk dat dat werkt ... (!) Ik had mezelf doodmoe binnengesleept maar voelde me nu als herboren met al die fraaie genialiteit die zich in mijn bovenkamer genesteld had tussen mijn 2 verwande oren.

Epiloog: deze man is niet langer een goed bewaard geheim, op zij; prille 40ste scheert hij steeds hogere toppen en met zijn zorgvuldig geselecteerde bloedbroeders munt hij uit zeer verfijnde musical togetherness. Hij speelt alsof het vanzelf gaat, maar vergis u niet. Als hij met Raymond speelt, voelt die zich vaak duidelijk uitgedaagd door de immense klasse van Bram. Het is altijd boeiend om te zien hoe Raymond op zijn Nordstar weerwerk biedt aan het dartele spel van Bram dat een diepere bravoure en goeie saus geeft aan de totale sound, mét af en toe “a signature hand” : dat is een typisch handgebaar waar blijkbaar alleen Bram Weijtters het patent op heeft en waarbij zijn hand supersonisch opzwiept als ware het een zeepaardje. Als ie dat doet zit het snor. Volgende week zaterdag mag Bram weer de pannen van het dak spelen bij de ondertussen 71 jarige Raymond: cath him while you (still) can in Ternat in een organisatie van de Ploter ! Zalig concert was dit weer, we gingen, ondergetekende incluis, in opperbeste stemming braaf huiswaarts …